Woede is als adrenalinevergiftiging. Je krijgt dezelfde uiterlijke tekenen als rode ogen; je handen breken dingen, en je stem wordt hees en onduidelijk. Je zweet en ervaart een door jezelf veroorzaakte adrenaline-ziekte. Aan de andere kant, als we kalm blijven, doen we precies wat we willen en hebben we volledige controle. We zijn volwassen als we controle over het leven hebben – als we kunnen beslissen om deel te nemen aan de komedies en weg te blijven van de tragedies. Ik zou woede zeker als een vijand beschouwen. Het kan er krachtig uitzien als je daar staat en met je ogen rolt, maar het is totaal ineffectief en zorgt er alleen maar voor dat je fouten maakt.
